Στην κατάμεστη από πλήθος Ηπειρωτών και φίλων της Ηπείρου κύρια αίθουσα – αμφιθέατρο της Παλαιάς Βουλής, πραγματώθηκε προς τιμή του καλλιτέχνη Νίκου Χουλιαρά εκδήλωση της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος την Παρασκευή το απόγευμα 20 Νοεμβρίου.
Η εκδήλωση αυτή αποτελεί την αφετηρία μιας σειράς παρόμοιων με τη συνεργασία του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων εκδηλώσεων, οι οποίες έχουν στόχο την ανάδειξη συμπατριωτών μας που διακρίθηκαν στα γράμματα, τις τέχνες και τις επιστήμες, όπως και το έργο τους και την καλύτερη γνωριμία τους με το ευρύ κοινό. Μετά την προσφώνηση που απηύθυνε προς τον τιμώμενο ο Πρόεδρος της ΠΣΕ καθηγητής κ. Κώστας Αλεξίου και την απονομή τιμητικής πλακέτας εκ μέρους της Συνομοσπονδίας την οποία φιλοτέχνησε ο καθηγητής ΑΣΚΤ και συμπατριώτης μας κ. Θεόδωρος Παπαγιάννης, ακολούθησε επίσης προσφώνηση από τον Πρύτανη Πανεπιστημίου Ιωαννίνων καθηγητή κ. Ιωάννη Γεροθανάση. Η εκδήλωση συνεχίστηκε με ομιλίες και αναφορές που αφορούσαν διεξοδικότερα το έργο του Νίκου Χουλιαρά από την καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Γεωργία Λαδογιάννη ως προς το Λογοτεχνικό του έργο, οι καθηγητές ΑΣΚΤ κ. Γιάννης Βαλαβανίδης και Χρόνης Μπότσογλου για το εικαστικό του έργο, για δε τη μουσική δημιουργία του Νίκου Χουλιαρά ο Μουσικοσυνθέτης κ. Νίκος Ξυδάκης, ενώ κείμενα από έργα του διαβάστηκαν από τον ηθοποιό κ. Ιεροκλή Μιχαηλίδη.Τέλος η εκδήλωση η οποία θεωρήθηκε από τις πιο επιτυχημένες, ιδιαίτερα σε ποιότητα έκλεισε με τραγούδια του ιδίου του τιμώμενου.
Πηγή: Epirus Gate
Περισσότερα για τον Ηπειρώτη Λογοτέχνη, Εικαστικό Καλλιτέχνη, Μουσικοσυνθέτη και Τραγουδιστή Νίκο Χουλιαρά μπορείτε να διαβάσετε εδώ (www.giannena-e.gr). Στον αναφερόμενο ιστότοπο μπορείτε να βρείτε εκτός των άλλων ποιήματα του καλλιτέχνη, ζωγραφικά του έργα καθώς και τραγούδια ανεβασμένα σε μορφή video στο YouTube. Απ’ εκεί και το πιο κάτω: «Θα σου το πω με Α», από τον δίσκο «Ο Άραχθος» σε στίχους, μουσική και τραγούδι του Νίκου Χουλιαρά.
«Μια νεαρή κοπέλα, σμιλεμένη από τη γαλλοτραφή Πολίτισσα μάνα της, μεγαλώνει ανυποψίαστη στη Νίσυρο της λάβας και της γύμνιας. Όμορφη, έξυπνη, με σπουδές στην ιταλοκρατούμενη Ρόδο, αφήνεται στον έρωτα ενός νεαρού συμπατριώτη της. Στο βάθος, μακριά, φαντάζει η απουσία του πατέρα στην Αμέρικα. Και η παρουσία της ανδρόγυνης μάνας. Ο έρωτας της Μαργαρίτας θα ανατραπεί την έσχατη στιγμή. Και η προδοσία θα σημαδέψει όχι μόνο την τύχη της, αλλά ένα ολάκερο νησί, προκαλώντας μια συγκλονιστική ανθρώπινη καραμπόλα.
Και η Μαργαρίτα; Υποκύπτει τελικά στη νομοτέλεια πως «Η Ζωή είναι μεγαλύτερη απ’ την Αγάπη»; Τα ήθη της εποχής και η ιστορία της Ιταλοκρατούμενης Δωδεκανήσου συνιστούν το υπόβαθρο του μυθιστορήματος, το οποίο κυριεύει τις αισθήσεις με τη γνησιότητα των ανθρώπινων χαρακτήρων και την αφοσίωσή τους στις άκαμπτες παραδόσεις του νησιού της λάβας (Πηγή: Εκδόσεις Ψυχογιός)».
Στη Νίσσυρο οι άντρες παντρεύουν πρώτα τις αδελφές τους. Απαρέγκλιτος ηθικός νόμος.
Το νέο μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη -κυκλοφορεί, από τις εκδόσεις «Ψυχογιός»- βασίζεται στην πραγματική ιστορία της μητέρας του Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία Τζον Κατσιματίδη.
“Μεγάλωσα με τη μάνα μου στη Νέα Υόρκη, αλλά παρ’ ότι έφυγε όταν εγώ ήμουν ήδη μεγάλος, ουσιαστικά δεν τη γνώριζα. Το βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη, με έβαλε στον σιωπηρό της γολγοθά, στην κουλτούρα του νησιού μου, στις παραδόσεις του. Νιώθω ευγνώμων για αυτό το ξαναγράψιμο της προσωπικής μου ιστορίας από μια συγγραφέα της Ελλάδας”, δηλώνει ο Τζον Κατσιματίδης.
Η δρ Βιβή Κοψιδά-Βρεττού σημειώνει για το βιβλίο:
«Μάνα και κόρη, η Τζαννή και η Μαργαρίτα, μοναδικές στην υλοποίηση μιας αρετής: της αξιοπρέπειας, εθνικά τονισμένης, καθώς τα τεκμήρια ζωής και οι εμπειρίες τους συμπορεύονται με την ιστορική εμπειρία και τις καταθέσεις της στο παρόν. Την επική και λυρική προσωπογραφία τους, δυο γενεών ανέστια ευτυχία, και ολόκληρο το μικρόκοσμο γύρω τους, ακέραιο μέσα στον καταπονημένο κόσμο των παθών και των πράξεων, των προσδοκιών και των διαψεύσεών του, αφηγείται έμμεσα η συγγραφέας, με τη μεσολάβηση του παρατηρητή: την ιστορία των γυναικόπαιδων στο μύθο της ελληνικής ξενιτιάς που πλάθουν θύματα αιώνιας κάποτε υπομονής και παράξενων διαπλοκών της ζωής το δρόμο του ατέρμονος νόστου. Ανάμεσα στο χαμηλότονο σκηνικό της φτωχής πατρίδας και στη χαοτική σκηνογραφία της ξενιτιάς οι ήρωες επωμίζονται την αρχέτυπη βάσανο της μοναξιάς, ακόμα και μέσα στην άλλη βάσανο της κοινωνικής τους συμβίωσης. Νοοτροπίες, απαγορεύσεις και επιταγές, εναρμονίσεις με την κοινή αντίληψη, ιεραρχίες και συστήματα συμβιβασμών υφαίνουν αλυσιδωτά την υφή της αιχμαλωσίας και του αναπόδραστου απ’ αυτήν. Η αξιοπρέπεια στην έκφραση των συναισθημάτων των ηρώων της και η δωρική αυτοσυγκράτηση εμπλέκει και την ίδια τη συγγραφέα στη λιτότητα και την αυτοσυγκράτηση των γλωσσικών και εκφραστικών της μέσων, εμμένοντας περισσότερο στην αυθυπαρξία του γεγονότος και τα υπόκρυφα σημαινόμενα του κόσμου του».
Η Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα. Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 στον ελληνικό ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (UNEQ), καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QWF), και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και στην Ελληνική Τηλεόραση. Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά. Παράλληλα με τη
δημοσιογραφική και συγγραφική της δραστηριότητα, είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος «Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων» για την Ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό, με έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι παντρεμένη και έχει ένα γιο.
Η ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη έχει συγγράψει τα εξής βιβλία:
Σπυρίδων, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής – Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου (2000) – Mετάφραση στα αγγλικά: The Lonely Path of Ιntegrity (2002)
Πετάει, πετάει το σύννεφο (2003)
Στις αγορές του κόσμου – επώνυμες ευκαιρίες και μικρές αναλώσιμες ιστορίες (2004)
Σπυρίδων, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής – Η Παρακαταθήκη – The Legacy, δίγλωσση έκδοση (2005)
Ψηλά Τακούνια για πάντα (2006)
Ημερολόγιο Αβάνας (2008)
Για την Αγάπη των Άλλων (2009)
Παραθέτουμε τέλος το βίντεο για το μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από τις εκδόσεις Ψυχογιός:
«Ένας τσοπάνος αφηγείται…», στην προκειμένη περίπτωση ο Ξηρομερίτης Νίκος Αγγέλης. Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον «Αιτωλοακαρνανικό Τύπο». Εμείς το βρήκαμε στο Αστακιώτικο ιστολόγιο του κ. Ζαρκαδούλα «ο Αστακός στης θάλασσας τον πάτο» απ’ όπου και το αναδημοσιεύουμε.
Παράλληλες διαδρομές με πολλούς άλλους, εδώ στον τόπο μας… Αφηγητής θα μπορούσε κάλλιστα να ‘ναι ο κάθε ένας τσοπάνος της ορεινής Λευκάδας. Δεν θα άλλαζαν και πολλά πράγματα, ούτε καν η «τσοπάνικη ορολογία» -απέναντι εξάλλου είναι το Ξηρόμερο και οι αλληλοεπιδράσεις των δυο τόπων είναι γνωστές-, μόνο τα τοπωνύμια.
Να αναφέρουμε με την ευκαιρία και κάποιους Κολυβιάτες τσοπάνους που γνώρισα τουλάχιστον εγώ, γιατί παλιότερα δεν πρέπει να υπήρχε οικογένεια στο χωριό μας, τα Κολυβάτα Λευκάδας, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή Αλεξάνδρου που να μην ασχολείται στον ένα ή στον άλλο βαθμό με την κτηνοτροφία. Αυτοί ήταν: ο Νικολέτος Κολυβάς (Καραΐσκος), ο Λάκης Κολυβάς (Μπερδεμπές) και ο αδελφός του ο Κώστας, ο Θοδωρής Βρεττός (Σκεβρωμένος), ο Χρήστος Βλάχος (Γέροντας), ο Χρήστος Βρεττός (Πλιάτσικας), ο Κώστας Βλάχος (Βλαχάκιας), ο Σωτήρης Κολυβάς κ.ά.
======================================================
Νίκος Δ. Αγγέλης
Πρόκειται για την ιστορία ζωής του Νικολάου Αγγέλη, ο οποίος γεννήθηκε στα Βλυζιανά, ένα ορεινό χωριό του Ξηρομέρου. που εκείνη την εποχή είχε σημαντική κτηνοτροφία. Παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, που είχε άλλα τέσσερα παιδιά, αναγκάστηκε από νωρίς να βγει στη βιοπάλη. Από τα εφτά του χρόνια ακολούθησε τον πατέρα του στο κοπάδι με τα γίδια, κοντά στα οποία θα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.
Ας «ακούσουμε» όμως τον ίδιο, καθώς ξετυλίγει το νήμα της ζωής του: «Είχε ανάγκη ο πατέρας μ’ για να τόνε βοηθήσω και με πήρε στα πράματα. Βοήθαγα τον πατέρα μ’ όσο μπορούσα. Γένναε η γίδα, την έπαιρνα, την πήγαινα στο μαντρί τ’ς, να τ’ς δώσω να φάει, να νε βάλω σε απόγονο για να μην κρυώνει…».
Έτσι, ενώ ήταν καλός μαθητής και αγαπούσε τα γράμματα, δυστυχώς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να γίνει τσοπάνος. «Έβγαλα την εβδόμη τάξ’ τ’ Δημοτικού» λέει. Και θυμάται τότε που έγραφε στην πλάκα με το κοντύλι… Τόχει καημό, που δεν μπόρεσε να συνεχίσει το σχολείο, να μάθει γράμματα: «θα νάχα κι εγώ τα μάτια μ’ ανοιγμένα, αλλά ας όψεται η ανάγκη!» μονολογεί με παράπονο. Εφτάχρονο παιδί ενώ η θέση του ήταν στο σχολείο, αυτός παίρνει το δρόμο για το βουνό και τη στάνη, κοντά στον πατέρα του αρχικά, όπως αναφέραμε, και μόνος στη συνέχεια, αφού ήταν ο μεγαλύτερος της οικογένειας και επωμίστηκε την ευθύνη του κοπαδιού.
Από νωρίς λοιπόν μαθαίνει να φτιάχνει μαντριά για τα γίδια του, καλύβα για τον ίδιο, να τυροκομίζει κ.ά. «Για τα μαντριά διαλέγαμε τόπο νάναι προσήλιο, νάναι απόγονο, για να μην κρυώνε τα πράματα, γιατί τότε δεν ήτανε η εξέλιξη η σημερινή. Φτιάχναμε τα μαντριά με κλαριά, να μην περάει το κρύο, με ψαθιά, με φτέρες. Μετά καταλήξαμε στα τσίγκια. Τώρα είναι όλα στεγασμένα σε τσίγκια…». Αναφέρεται, στα διάφορα είδη μαντριών, που χρησίμευαν αντίστοιχα για τα στέρφα, τα γαλάρια και τα κατσίκια. «Ο τσάρκος ήτανε που μπαίνανε τα κατσίκια μέσα και μαζευόντανε και κοιμόντανε μοναχά τ’ς. Β’ζαίνανε τ’ς μανάδες τ’ς και μετά τα χωρίζαμε και τα βάζαμε μέσα τα κατσίκια στον τσάρκο, χωριστό δωμάτιο δηλαδή».
Ο Θοδωρής Βρεττός μπροστά στην καλύβα του στο Δάσος των Σκάρων (Πηγή: Φριτς Μπέργκερ από το λεύκωμα «όταν υπήρχε το χαμόγελο...», Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Ν. Λευκάδας)
Παλιά ο τσοπάνος ήταν αναγκασμένος να μένει και τη νύχτα στη στάνη, αφενός για να προστατεύει το κοπάδι του από διάφορους κινδύνους και αφετέρου, γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα γρήγορης μεταφοράς του στο χωριό, λόγω έλλειψης αγροτικών αυτοκινήτων. Γι’ αυτό κατασκεύαζε ένα χώρο, όπου διέμενε ο ίδιος, αλλά και η οικογένειά του πολλές φορές. Η καλύβα, όπως ονομάζονταν η τσοπάνικη κατοικία, κατασκευαζόταν από ξύλα, κλαριά, ψαθιά, φτέρες που με μαστοριά χρησιμοποιούσε ο ίδιος ο τσοπάνος σε συνεργασία με άλλους. Εκεί μέσα τοποθετούσε ένα πρόχειρο νοικοκυριό και τα σύνεργα που απαιτούνταν για τις ανάγκες του. Τις κρύες νύχτες του χειμώνα στη μέση της καλύβας άναβε φωτιά για να ζεσταθεί, να πυρώσει καμιά φέτα ψωμί ή να βράσει ένα κατσαρόλι γάλα για να κάνει μια χορταστική τριψάνα.
Ο Λάκης Κολυβάς (Μπερδεμπές) όταν σε μεγάλη ηλικία εγκατέλειψε τους Σκάρους και έκανε τον τσοπάνο χαμηλώτερα, στο χωριό Κολυβάτα (Πηγή: Εφημερίδα «Καθημερινή», αν δεν απατώμαι, από ένα αφιέρωμα για την Λευκάδα)
Η ζωή του τσοπάνου ήταν πολύ δύσκολη τότε, αφού ήταν υποχρεωμένος να είναι ολημερίς κοντά στο κοπάδι του, εξαιτίας του φόβου των λύκων, αλλά και των ζωοκλεφτών της εποχής. Το καλοκαίρι τον έλιωνε το λιοπύρι και το χειμώνα το κρύο, οι βροχές και τα χιόνια: «Η πιο δύσκολη εποχή για το τσοπάνο ήτανε ο χειμώνας, πόκανε κρύα και βροχές και πάηνε όλο βρεμένος και κρυωμένος, γιατί τότε δεν ήτανε τα σημερινά μέσα, ήταν φτώχιες,..». Για να προστατευτεί από την παγωνιά και τις φοβερές νεροποντές του χειμώνα ντυνόταν με χονδρά μάλλινα ρούχα: «Ντυνόμασταν βαριά, είχα κάπα απ’ τα ίδια τα τραγόμαλλα, π’ κουρεύαμε τα γίδια. Φκιάνανε κάπες, π’ διώχν’ το νερό και δε σε πιρουνιάζει μέσα, γιατί το τραγόμαλλο, που λέμε εμείς, είναι μοναδικό, για να φεύγει το νερό. Πέφτει η σταλαματιά στην τρίχα και φεύγει. Λίγο μαλλί από πρόβατο βάναμε μέσα, να μην είναι σκέτο τραγόμαλλο… έρχονταν ειδικοί, αυτοί που περπατάγανε και ράβανε κάπες στους τσοπάνηδες. Ραφτιάδες τ’ς λέγανε…».
Ως τσοπάνος είχε πάντα μαζί του την αγκλίτσα στο χέρι και το σακκούλι στον ώμο του. Μέσα στο σακούλι έβαζε το ψωμί τυλιγμένο στο «τβαέλι» (πετσέτα), το τυρί στον τυρολόγο και ένα παγούρι με νερό. Το ψωμοτύρι ήταν η βασική διατροφή του. Επίσης κουβαλούσε και τα σύνεργά του, για να πελεκίσει κανένα ξύλο, όταν του δίνονταν η ευκαιρία. Έφτιαχνε αγκλίτσες, ρόκες, αδράχτια, κουτάλες και άλλα ξύλινα αντικείμενα.
Ο ίδιος άρμεγε τις γίδες του και η νοικοκυρά από κοντά στη στρούγκα «τις κένταγε», τις χτυπούσε δηλαδή ελαφρά με ένα ξύλο, για να περνάνε μία-μία μπροστά στο στρουγγόλιθο, που κάθονταν αυτός για να τις αρμέξει. Μετά τυροκομούσαν το γάλα. Έκαναν τυρί για να πληρώσουν τα λιβαδιάτικα, να γεμίσουν τα βαρέλια τους, να πουλήσουν και μια ποσότητα για να βγάλουν κάποια έξοδά τους.
Ήθελα να ‘μουν τσέλιγκας να ‘μουν κι ένας σκουτέρης
Να πάω να ζήσω στο μαντρί, στην ερημιά, στα δάση,
Να ‘χω κοπάδι πρόβατα να ‘χω κοπάδι γίδια,
Κι ένα σωρό μαντρόσκυλα, να ‘χω και βοσκοτόπια,
Το καλοκαίρι στα βουνά, και το χειμώνα στους κάμπους.
Να χω από πάλιουραν βορό και στρούγκα από ροδάμι
να ‘χω και σε ψηλή κορφή καλύβα από ρουπάκια
να ‘χω και με βοσκόπουλα σε κάθε σκάρον γλέντι,
να ‘χω φλογέρα να λαλώ, ν’ αντιλαλούν οι κάμποι…
Ολημερίς ακολουθώντας το κοπάδι στη βοσκή, γύρναγε τόπους και ραχούλες στα Βλυζιανά αρχικά και στο Μαχαιρά αργότερα, όταν με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε εκεί. «Βίτσι, Ξοβούνι, Βρίστιανα, Αναβρυσιές, Μοναστράκια… τάχω περπατήσει αυτά…» λέει, καθώς θυμάται τις ατέλειωτες διαδρομές του στις βουνοκορφές του Ξηρομέρου.
Στο Δάσος των Σκάρων σήμερα...
Στα ζώα, για να τα ακούει, αλλά και για να τα καμαρώνει με την «αρματωσιά» τους, όπως λέει χαρακτηριστικά, κρεμούσε κύπρια και κουδούνια, που κατασκεύαζαν οι κουδουνάδες, με ωραίο ήχο, τα οποία τα περνούσε σε φαρδιές λουρίδες ή σε ξύλινα στεφάνια, που έφτιαχνε ο ίδιος. Προσπαθούσε να συνδυάζει αρμονικά τους ήχους των κουδουνιών ώστε αυτή η «ζυγιά», να δίνει μια υπέροχη μουσική αρμονία, που ακόμα αντηχεί στα αυτιά του ζωντανεύοντας μνήμες από το παρελθόν… Όταν πούλησε τα κοπάδια, κράτησε τα κουδούνια και με πόνο τα κρέμασε στο υπόγειο του σπιτιού του, θέλοντας να τα βλέπει που και που, να τα βροντάει ρυθμικά και να ακούει τον «αχό» τους. Είναι τα θυμητάρια της τσοπάνικης ζωής του, τα κουδούνια, η γκλίτσα, το σακκούλι, οι λιγοστές φωτογραφίες και μαζί οι πάμπολλες αναμνήσεις… «Αύριο να με θμήσεις, να σε κατεβάσω κάτ’ στο υπόγειο, να ακούσεις «τη ζυγιά» πόχω κρεμασμένη εκεί κατ’!» λέει με συγκίνηση καθώς αφηγείται.
Στη συνέχεια αναφέρεται και στις αρρώστιες που πάθαιναν τα γίδια του και στα γιατρικά με τα οποία τις αντιμετώπιζε τότε, που δεν υπήρχαν τα εμβόλια και τα φάρμακα, όπως σήμερα. Λέει ακόμα ιστορίες για λύκους, τσακάλια, αλεπούδες και φίδια… Αναφέρεται στις μαντείες και τα μελλούμενα, που έδειχναν τα σημάδια πάνω στην πλάτη του σφαχτού όταν έψηναν. Ήξερε να «διαβάζει» την πλάτη και να ερμηνεύει τα σημάδια της, για τον νοικοκύρη, τη νοικοκυρά, το κοπάδι και συνεχίζει την αφήγησή του αναφερόμενος στους νόστιμους μεζέδες που έφτιαχνε, δηλ. το κοκορέτσι, το σπληνάντερο και τα φρυγαδέλια.
Όταν ρωτιέται πόσες ώρες εργάζονταν απαντάει: «Δεν είχε ωράριο ο τσοπάνος. Δούλευε από νύχτα σε νύχτα τότε». Έφευγε από τα χαράματα και γύριζε στην καλύβα ή στο σπίτι του, νύχτα, σκοτάδι. Ούτε γιορτή, ούτε αργία υπήρχε γι’ αυτόν. Ειδικά όταν δεν είχε κάποιον να τον αντικαταστήσει. «Τα πράματα σε ήθελαν μέρα νύχτα κοντά τ’ς. Δύσκολα χρόνια παιδί μ’. Να βρέχει, να ρίχνει «τουρλάπ’» κι να λες Θεέ μ’! Να σμίγει ου ουρανός με τη γη! Τι έχει περάσ’ ετούτο το κορμί, τόσα χρόνια ξωμάχος!».
Εδώ κάνει μια παύση κι ύστερα συνεχίζει: «Τώρα δόξα τω Θεό, περνάω καλά γεράματα. Είμαι κοντά στα παιδιά μ’ και τα ‘γγόνια μ’. Έχω καλά παιδιά. Πήρα και χρυσή νύφη. Θέλω να τα ‘φήσω πίσω μ’ και να προκόβνε. Νάχνε την ευχή μ’ τα παιδιά μ’: ο Τάκης, η Μαρία, η Κική και τ’ αγγόνια μ’: η Μαρίνα, η Ρηνούλα, η Χαρούλα και ο Νικόλας μου., Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο μικρό εγγόνι που φέρει και το όνομα του. «Και ‘γω να φύγω για το τελευταίο ταξίδι μου, έτσ’ όπως είμαι, στα ποδαράκια μ’. Τίποτ’ άλλο δε θέλω…»
Μαρία Αγγέλη
Αιτωλοακαρνανικός Τύπος
Και ένα βιντεάκι του Νίκου Ζαρκαδούλα «αφιερωμένο στον μπάρμπα Αγγέλη, αλλά και σε όσους άλλους …Αγγέληδες και …τσοπάνηδες δεν είναι πια μαζί μας».
Ναι, αλήθεια λέω, ήρθε χθες βράδυ στο χωριό μας. Ή μάλλον για να ακριβολογώ, εις εκ των υποψηφίων βουλευτών για τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου. Αναμένεται το επόμενο διάστημα να μας επισκεφτούν και άλλοι συνυποψήφιοί του για την μονάκριβη έδρα του νομού μας. Ο χθεσινός μάλιστα δείχνει να είναι και ένα από τα φαβορί, απ’ ό,τι τουλάχιστον ακούγεται, για την πολυπόθητη έδρα. Και… ως συνήθως, απ’ όλα είχε ο μπαξές. Υποσχέσεων συνέχεια για τα καυτά πράγματι προβλήματα του νομού μας – νοσοκομείο, υποθαλάσσια ζεύξη, οδικοί άξονες, αποχέτευση, κ.ά. Αλλά και δηλώσεις μεταμέλειας και αυτοκριτικής για τα όποια λάθη, λέει, έγιναν στο παρελθόν. Τώρα για τις άλλες υποσχέσεις, τις «κρυφές», που μοιράζονται αφείδωλα εν είδη ρουσφετιού, προς εκμαυλισμό συνειδήσεων, δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω τίποτα. Ακούγονται όμως πολλά…
Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή αφιερώνω το παρακάτω γνωστό τραγούδι του Θ. Μπακαλάκου και Δ. Τζεφρώνη, με ερμηνευτή τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, από το δίσκο «Αγροτικά» (1975), σ’ όλους τους πολύπαθους συγχωριανούς μας. Κι ας το σκεφτούν οδεύοντας σε λίγες μέρες προς την κάλπη. Ας κάνουν μια αναδρομή, με το χέρι στην καρδιά, στα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον προτού κάνουν την καθ’ όλα σεβαστή επιλογή τους…
«Εικόνες χολιγουντιανής ταινίας κατέγραψαν Γάλλοι τουρίστες προχθές στη Λευκάδα (σημ. Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009), στην παραλία των Εγκρεμνών, βιντεοσκοπώντας ανεμοστρόβιλο ή υδροσίφωνα που έτρεχε με ταχύτητα 150 χιλιομέτρων.
Είναι το δεύτερο περιστατικό μέσα σε δυο μήνες στην ίδια περιοχή. Το προηγούμενο είχε σημειωθεί στις 23.6.2009 στο ειδυλλιακό Πόρτο Κατσίκι και είχε καταγραφεί από Γερμανούς τουρίστες.
Ανεμοστρόβιλος στην παραλία «Εγκρεμνοί» Λευκάδας την Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009
Οι υδροσίφωνες τα τελευταία χρόνια κάνουν συχνά την παρουσία τους και στη χώρα μας, προκαλώντας ζημιές και σε καλλιέργειες, εξηγεί στην «Ε» ο δρ Μιχάλης Σιούτας, μετεωρολόγος στο Κέντρο Μετεωρολογικών Εφαρμογών του ΕΛΓΑ στη Θεσσαλονίκη, εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό οργανισμό Torro: «Το φαινόμενο αναφέρεται να παρουσιάζεται στην Ελλάδα από τον 18ο αιώνα, χωρίς να έχει καταγραφεί. Η συστηματική καταγραφή του ξεκίνησε την τελευταία 10ετία.
Η τάση εμφάνισης τέτοιων φαινομένων είναι αυξητική. Και οφείλεται στις γενικότερες κλιματικές αλλαγές του πλανήτη μετά από μεγάλες περιόδους ξηρασίας και συνοδεύονται από έντονα καιρικά φαινόμενα.
Σίφωνες θαλάσσης
Οι ανεμοστρόβιλοι εμφανίζονται ως μια στήλη αέρα έντονα στροβιλιζόμενη που συνοδεύεται με καταιγιδοφόρο νέφος.
Οι σίφωνες πάνω από τη θάλασσα (waterspouts) είναι λιγότερο ισχυροί συγκριτικά με τους σίφωνες ξηράς (landspouts).
Απαιτούνται μόλις λίγα λεπτά για να δημιουργηθεί ένας ανεμοστρόβιλος. Το ύψος τους φτάνει μέχρι 1 χλμ. Διαρκεί 10-15 λεπτά. Διανύουν συνήθως 5-7 χλμ. Οι πιο ισχυροί μπορούν να διανύσουν ακόμη και 10 χλμ. Η ταχύτητά τους κυμαίνεται από 250-400 km χιλιόμετρα την ώρα».
Στην Ελλάδα από το 2002 κατεγράφησαν 40 περιπτώσεις και μεμονωμένες παλαιότερα. Έτσι το:
– 1951 στην Αλώνα της Φλώρινας «έβρεξε» ψάρια.
– 2002 στο Κρητικό πέλαγος, μεταξύ Ρεθύμνου και Ηρακλείου, σε διάστημα 90 λεπτών παρατηρήθηκαν 13 σίφωνες.
– 2002 και 2009 ανεμοστρόβιλος «έβρεξε» ψάρια από τη λίμνη Δοϊράνη στην Κορώνα Κιλκίς. Την ίδια χρονιά ισχυρός ανεμοστρόβιλος έπληξε το διεθνές αεροδρόμιο Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος». Ο ανεμοστρόβιλος έπληξε κυρίως την πίστα του αεροδρομίου, την ώρα που αποβιβάζονταν οι επιβάτες από αεροσκάφος.
– 2003 πλήγωσε όλη τη Δ. Πελοπόννησο, στην περιοχή της Καλαμάτας, με ανέμους έντασης 42 κόμβων (9 Μποφόρ – πολύ θυελλώδεις) και ριπές 66 κόμβων.
– 2004 στην Πιερία ανεμοστρόβιλος σήκωσε μια βάρκα και σκότωσε ένα παιδάκι.
– 2009 στη Μανωλάδα ξήλωσε στέγες και ανέτρεψε αυτοκίνητα».
Μ. ΠΙΝΗ
Πηγή:
Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009
Λάβαμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από την ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ «ΛΕΥΚΑΔΑ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ» την παρακάτω ανακοίνωση που αφορά στην πρόσφατη κακοποίηση (14 Αυγούστου 2009) νεαρού Ρομ στη Λευκάδα και την παραθέτουμε καταδικάζοντας από την πλευρά μας τέτοιου είδους συμπεριφορές των αστυνομικών οργάνων.
«Στην Λευκάδα συνεχίζονται οι διωγμοί και οι κακοποιήσεις των Ρομά (τσιγγάνων). Στις 14 Αυγούστου το απόγευμα, 4 ασφαλίτες χωρίς να δείξουν ταυτότητες κακοποίησαν βάναυσα και αναίτια έναν νεαρό Ρομ (τσιγγάνο) και την μητέρα του κατά την διάρκεια εξακρίβωσης στοιχείων. Στις παρακλήσεις των γονέων του να σταματήσουν να τον χτυπούν, οι ασφαλίτες απάντησαν με χυδαίες βρισιές και απειλές. Ο νεαρός οδηγήθηκε μαζί με τους γονείς του στο τοπικό αστυνομικό τμήμα, από όπου αφού τον δέσανε και τον πλύνανε με μάνικα, για να φύγουν τα αίματα, τον οδήγησαν στο νοσοκομείο. Ο γιατρός του νοσοκομείου αρνήθηκε να δώσει οποιοδήποτε χαρτί που να πιστοποιεί τα ευρήματα της εξέτασης που του έκανε, παρά τις εκκλήσεις του νεαρού. Ο νεαρός αφέθηκε ελεύθερος μετά από μιάμιση μέρα, αφού υποχρεώθηκε να υπογράψει ενοχοποιητικά εναντίον του έγγραφα, τα οποία δεν ήταν σε θέση να διαβάσει. Οι γονείς θα καταθέσουν μήνυση κατά της αστυνομίας.
Δείτε το βίντεο με την συγκλονιστική μαρτυρία του νεαρού Ρομ και των γονέων του, όπου επιβεβαιώνονται, για ακόμη μια φορά, αυτά τα οποία έχουν καταγγελθεί πρόσφατα όσον αφορά την κακομεταχείριση των Ρομά (τσιγγάνων) στην Λευκάδα».
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή»
(Hμερομηνία δημοσίευσης: 04-08-09)
Η νύχτα των τσιγγάνων
Tης Ξένιας Κουναλάκη
χkounalaki@kathimerini. gr
Tο βράδυ της 2ας προς την 3η Αυγούστου 1944, δόθηκε από το Χάινριχ Χίμλερ η εντολή εξολόθρευσης όλων των Ρομά αιχμαλώτων στο ειδικό τμήμα του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Auschwitz – Birkenau. Τέσσερις χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά εκτελέστηκαν στους θαλάμους αερίων σε μία νύχτα που έμεινε στην ιστορία ως Zigeunernacht (νύχτα των Τσιγγάνων). Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία προς το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε εξοντωθεί από τους Ναζί το 80% του πληθυσμού της κοινότητας των Ρομά, περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι.
Η 2α Αυγούστου έχει ανακηρυχθεί ημέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα των Ρομά από τους Ναζί και η επέτειος… γιορτάστηκε δεόντως σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στην Ουγγαρία μια γυναίκα έπεσε χθες νεκρή από σφαίρες αγνώστων και η κόρη της τραυματίστηκε όταν το σπίτι τους σε καταυλισμό Ρομά στο ανατολικό χωριό Κισλέτα της χώρας δέχθηκε ένοπλη επίθεση. Η αστυνομία δηλώνει ότι δεν έχει επαρκείς ενδείξεις να χαρακτηρίσει την ενέργεια ρατσιστική, αλλά η εμπειρία συγκλίνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Μόνο πέρυσι σκοτώθηκαν πάνω από πέντε Ρομά στην Ουγγαρία, όπου η μειονότητα αποτελεί το 7% του συνολικού πληθυσμού. Χαρακτηριστική της αποστροφής των πολιτών για τους Ρομά είναι η ενίσχυση του ακροδεξιού κόμματος, Jobbik το οποίο κατέλαβε 3 από τις 22 έδρες στην Ευρωβουλή κατά τις πρόσφατες εκλογές.
Χθες εξάλλου εκδόθηκε ανακοίνωση από την πρωτοβουλία «Λευκάδα – Αξέχαστες διακοπές», που κάνει λόγο για «τελική λύση» σε βάρος των Ρομά. Στο καταπράσινο νησί του Ιονίου με τις μαγευτικές παραλίες και τα γραφικά ορεινά χωριά ο μοναδικός χώρος που βρέθηκε για να φιλοξενήσει την κοινότητα των Τσιγγάνων ήταν ένας παράνομος σκουπιδότοπος. Τώρα οι Ρομά απειλούνται με έξωση και από αυτήν τη βρώμικη πλην φιλόξενη νησίδα ανεκτικότητας. «Στα σκουπίδια, όπου οι αρχές της Λευκάδας τους εξόρισαν, φρόντισαν να τους κάνουν τη ζωή όσο το δυνατόν πιο δύσκολη, απαγορεύοντάς τους τον ηλεκτροφωτισμό και την εγκατάσταση δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης (τους επέτρεψαν μόνο μια βρύση και δύο τουαλέτες που έχουν χαλάσει από καιρό και δεν επισκευάζονται), εναποθέτοντας τόνους σκουπιδιών ακριβώς πίσω από τις αυτοσχέδιες κατοικίες των Ρομά, αδιαφορώντας για την εκδίωξη των τσιγγανοπαίδων λόγω ρατσισμού από τα σχολεία», καταγγέλλεται στη σχετική ανακοίνωση.
Φίλη εκπαιδευτικός στον Aσπρόπυργο καταθέτει ότι τα παιδιά των Ρομά είναι πανέξυπνα με απεριόριστες δυνατότητες και έντονη συναισθηματική νοημοσύνη. Αρκεί να βρουν ένα κίνητρο για να επισκεφτούν το σχολείο και να παραμείνουν σε αυτό. Η μαρτυρία της επιβεβαιώνεται και από πιο έγκυρες πηγές, όπως η Διεθνής Ομάδα για την Ψυχολογία στη Μαθηματική Εκπαίδευση.
Εξαιτίας της έλλειψης γραπτής γλώσσας η μνήμη τους ασκείται και συγκρατούν πολλές πληροφορίες, όπως μια σειρά από αριθμητικές πράξεις. Αυτό προέκυψε από έρευνα, που πραγματοποιήθηκε στο Ζεφύρι της Αττικής τη σχολική χρονιά 2000-2001. Οι μαθητές ήταν αμιγώς Τσιγγανόπαιδες επτά έως δώδεκα χρόνων, που φοιτούσαν στην πρώτη τάξη για πρώτη φορά. Αρχικά ήταν 35 παιδιά, αλλά ο αριθμός μεταβλήθηκε στην πορεία κυρίως γιατί ένα μεγάλο μέρος ακολούθησε τους γονείς του σε εποχικές ενασχολήσεις, σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία».
Οι εθνοκαθάρσεις σήμερα είναι συγκεκαλυμμένες και αποτελεσματικές. Οταν για παράδειγμα οι μεγάλες τράπεζες στη χώρα μας αρνούνται να παράσχουν στεγαστικά δάνεια σε Ρομά, αθετώντας κυβερνητικές δεσμεύσεις, η αναπόφευκτα νομαδική ζωή τους θα εμποδίζει τη φοίτηση των παιδιών τους σε σχολεία. Παράλληλα όσο συνεχίζονται οι ρατσιστικές επιθέσεις στην Ευρώπη, οι Ρομά θα αναζητούν αλλού καταφύγιο. Τον Ιούνιο 100 Τσιγγάνοι έφυγαν από τη Β. Ιρλανδία, τον Ιούλιο παρατηρήθηκε έξοδος των Ρομά από την Τσεχία με προορισμό τον Καναδά. Σταδιακά η Γηραιά Ηπειρος εξασφαλίζει την «καθαρότητα» που ονειρευόταν ο Αδόλφος.
Αυτά λοιπόν από την «Καθημερινή» και κάνοντας κλικ εδώ μπορείτε να διαβάσετε την καταγγελία της «Πρωτοβουλία: ‘Λευκάδα Αξέχαστες Διακοπές’» με τίτλο: ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ “ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ” ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΑΣ ΡΟΜΑ (ΤΣΙΓΓΑΝΟΥΣ) ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΛΕΥΚΑΔΑ;
Στη Λευκάδα, στο ξενοδοχείο «Ionian Star», θα βρεθεί αύριο το βράδυ, Σάββατο 20 Ιουνίου 2009 και ώρα 20.00, καλεσμένος από τους «Λευκαδίτες φίλους» του «ο Ψηλός» του ελληνικού ποδοσφαίρου και θρύλος του πράσινου τριφυλλιού Αντώνης Αντωνιάδης για την παρουσίαση της επίσημης αυτοβιογραφίας του.
«Ο Αντώνης Αντωνιάδης αποτελεί σήμερα μια εμβληματική φιγούρα του ελληνικού αθλητισμού. Γεννήθηκε στο Πετροχώρι Ξάνθης το 1946, ανήμερα της Εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου. Πρωτόπαιξε ποδόσφαιρο το 1962 στην Ασπίδα Ξάνθης και στη συνέχεια, το 1967, στον ΑΟ Ξάνθης όπου αναδείχθηκε κατ’ επανάληψη πρώτος σκόρερ στη Β’ Εθνική του βορείου ομίλου.
Το 1968 μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό, τη φανέλα του οποίου τίμησε όσο λίγοι επί 10 και πλέον χρόνια. Διέπρεψε στα γήπεδα όλου του κόσμου με το Τριφύλλι και την Εθνική ομάδα, κέρδισε το τίτλο του πρώτου σκόρερ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης το 1971 και αγωνίστηκε με τον Παναθηναϊκό στο Γουέμπλεϊ, σ’ εκείνο τον αξέχαστο τελικό της διοργάνωσης. Πέντε φορές αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος, ενώ αγωνίστηκε και στη Μικτή Ευρώπης. Έπαιξε επίσης για μια χρονιά στον Ολυμπιακό (1978-79), όπως και στον Ατρόμητο (1979-80), πριν επιστρέψει για να κλείσει οριστικά την καριέρα του στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και τον Παναθηναϊκό το 1981.
Ιδρυτικό μέλος του ΠΣΑΠ και πρόεδρός του επί 27 συνεχή έτη, ο Αντώνης Αντωνιάδης έχει να παρουσιάσει πλούσια συνδικαλιστική και κοινωνική δραστηριότητα καθώς και αξιόλογο θεσμικό έργο, υπέρ των δικαιωμάτων του επαγγελματία Έλληνα ποδοσφαιριστή.
Έχει τιμηθεί με το Σταυρό του Έφεδρου Πολεμιστή της Ευρώπης.» — Πηγή: Νομαρχία Έβρου
2 Ιουνίου 1971, από τον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών ενάντια στον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ
Σημειώνουμε ότι συγγραφέας του βιβλίου της επίσημης αυτοβιογραφίας του Αντώνη Αντωνιάδη, που κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις ΜΟΤΙΒΟ, είναι ο δημοσιογράφος Κώστας Μπλιάτκας. Ο κωδικός ISBN του βιβλίου είναι 960-661-077-6.
Στο πιο κάτω βιντεάκι δείτε αποσπάσματα από τον αγώνα τουΓουέμπλεϊ και ακούστε τους σχολιασμούς του Αντωνιάδη:
Μια από τις γιορτές του χωριού μας, της Νικιάνας Λευκάδας, είναι και αυτή της πανήγυρης των Αγίων Πατέρων, όπου γιορτάζει το μικρό ομώνυμο μοναστήρι που βρίσκεται ριζωμένο σε μια βραχώδη σπηλιά πιο πάνω από το χωριό.
Με την ευκαιρία αυτή, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, ο συμπατριώτης μας Μάκης Βρεττός (Πάπιας) διοργανώνει στις 30 και 31 Μάη, στο καφενείο του, στο κέντρο της Νικιάνας, πανηγύρι με δημοτική ορχήστρα. Δεν είμαστε ειδήμονες του είδους αλλά από διάφορες συζητήσεις ακούσαμε ότι πρόκειται για «καλή κομπανία»: Μάκης Μπέκος στο κλαρίνο και τραγούδι η Αννούλα Τσαχάλου με τον Θανάση Βαρσαμά.
Βρήκαμε και ένα βιντεάκι στο γνωστό ιστότοπο YouTube με τον Μάκη Μπέκο να παίζει σόλο κλαρίνο πριν λίγα χρόνια (Αστροχώρι 2006), οπότε μπορείτε να πάρετε μια ιδέα:
Το «πρώτο ίσως ελληνικό ντοκιμαντέρ» γυρίστηκε στη Λευκάδα το έτος 1958. Παρουσιάστηκε πρόσφατα από το τηλεοπτικό κανάλι «Βουλή τηλεόραση» σε μια εκπομπή με θέμα «Ροβήρος Μανθούλης – 50 χρόνια δημιουργίας». Ανεβάστηκε στο γνωστό ιστότοπο YouTube από τον χρήστη «konstantinosdrako». Καταλήξαμε εκεί μέσα από το ιστολόγιο του Μάρκου Νικητάκη «Τα κατά Μάρκον«.
Τίτλος:
Λευκάδα
Παραγωγή:
Γενική Διεύθυνση Τύπου
Έτος παραγωγής:
1958
Αφηγητής:
Θάνος Κωτσόπουλος
Μουσική επιμέλεια:
Τόνια Καράλη
Κιθάρα:
Γεράσιμος Μηλιαρέσης
Σενάριο – Μοντάζ:
Ροβήρος Μανθούλης
Μηχανικός ήχου:
Μικές Δαμαλάς
Επεξεργασία:
«kosmos studios» Ψυχικό
Φωτογραφία:
Φώτης Μεσθεναίος
Σκηνοθεσία:
Ροβήρος Μανθούλης
Το ντοκιμαντέρ είχε παρουσιαστεί στη Λευκάδα, «προκαλώντας συγκίνηση στους θεατές», με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων του Φεστιβάλ Λευκάδας. Δείχνει μια Λευκάδα -την παλιά Λευκάδα- που έχει χαθεί πλέον ανεπίστρεπτα λόγω και της άναρχης τουριστικής ανάπτυξης των τελευταίων δεκαετιών. Το νησί είχε τότε -τέλος της δεκαετίας του 1960- ελάχιστους επισκέπτες και όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ στην εισαγωγή του πρώτου μέρους του βίντεο, μη βρίσκοντας κάποιον τουρίστα, παρότι ήταν καλοκαίρι όταν γυρίστηκε, έβαλε τη γυναίκα του να ξαπλώσει στην αμμουδιά για να γυρίσει κάποιο πλάνο.
Το πρώτο μέρος του ντοκιμαντέρ, που αρχίζει κάπου στη μέση του πιο κάτω βίντεο, μετά την εισαγωγή από το δημιουργό του Ροβήρο Μανθούλη, δείχνει το Βενετσάνικο κάστρο, το πέραμα που λειτουργούσε τότε ακόμη με μανιβέλα, την παραλία της Γύρας με τους ανεμόμυλους, σπίτια της παλιάς Λευκάδας -μεταξύ αυτών και το σπίτι που γεννήθηκε ο Άγγελος Σικελιανός-, το παζάρι και την πλατεία της πόλης, κάποιες εκκλησίες, όπως αυτή του Παντοκράτορα και του Αη Μηνά, τον ελαιώνα της πόλης, τον πίσω μώλο καθώς και σκηνές ψαρέματος στη λιμνοθάλασσα της Λευκάδας.
Λευκάδα το νησί των ποιητών – Μέρος πρώτο
Στο δεύτερο μέρος μπορείτε να δείτε το νησάκι Μαδουρή του εθνικού μας ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, το χωριουδάκι Νυδρί -πέντε σπίτια χωριό τότε-, τη στήλη στην Αγιά Κυριακή αφιερωμένη στο «Βράχο των Νυμφών» κατά τον Νταίρπφελντ, το θρυλικό πλοίο της γραμμής «Γλάρος» έξω από το λιμάνι του Νυδριού -συνέδεε την εποχή εκείνη ακτοπλοϊκά τη Λευκάδα με την Πάτρα, τον Πειραιά και τα άλλα Ιόνια νησιά- που άραζε τότε «αρόδο», το ψάρεμα με γρι-γρι, το λιμάνι της Λυγιάς και τον κάβο της Κυράς (ακρωτήρι Λευκάτας).
Videoclip project για το «αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα» του Φίλιππου Πλιάτσικα. Μια ιδέα που έγινε βίντεο. Από τον χρήστη jim56gr στον ιστότοπο YouTube.
Το έλαβα πριν λίγο καιρό μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από τον συντοπίτη μας Κώστα Γράψα. Μου άρεσε -το τραγούδι έτσι κι αλλιώς- και το παραθέτω:
Ο «Τηλυκράτης» Λευκάδας, το ιστορικό αυτό ποδοσφαιρικό σωματείο του νησιού μας -ιδρύθηκε το 1927- βρίσκεται με 37 βαθμούς (23-11 γκολ)
στην 1η θέση της βαθμολογίας στον 5ο όμιλο του περιφερειακού πρωταθλήματος (Δ’ Εθνική). Διεκδικώντας με ιδιαίτερες αξιώσεις αυτή τη φορά την άνοδο του στη Γ’ Εθνική κατηγορία.
Δείτε και ένα βίντεο αφιέρωμα -από το YοuToube- στην ιστορική ποδοσφαιρική ομάδα της Λευκάδος που μας έστειλε πρόσφατα ο συντοπίτης μας Ηλίας Π. Γεωργάκης:
Αναδημοσιεύουμε λίγα λόγια για την ιστορία του ποδοσφαιρικού σωματείου:
[… Το όνομα του Τηλυκράτη («ο άνθρωπος που κρατεί μακρύ δόρυ») ανήκει σε Λευκαδίτη πλοίαρχο (εδώ ο ιστορικός Παν. Ροντογιάννης βάζει ερωτηματικό για το αν ήταν πλοίαρχος) ο οποίος διακρίθηκε ιδιαίτερα στη ναυμαχία στους «Αιγός Ποταμούς» (στα τέλη Αυγούστου του 405 π.Χ.) όπου καταστράφηκε οριστικά η Αθηναϊκή δύναμη. Τον Τηλυκράτη εικόνιζε ο ένας από τους λαμπρούς εκείνους ανδριάντες των «ναυάρχων», που οι νικητές στήσανε στους Δελφούς μετά τη ναυμαχία (Παυσανίας 10.9,4): «Λακεδαιμονίων δε απαντικρύ τούτων αναθήματα εστίν επ΄ Αθηναίων, Διόσκουροι και Ζεύς και Απόλλων τε και ΄Αρτεμις. Ανάκεινται δε και όπισθεν των κατειλεγμένων, όσοι συγκατειργάσαντο τω Λυσάνδρω τα εν Αιγός ποταμοίς ή αυτών Σπαρτιατών ή από των συμμαχησάντων εισί δε οίδε εκ δε Αμβρακίας και Κορίνθου τε και Λευκάδος Τηλυκράτης και Πυθόδοτος Κορίνθιος και Αμβρακιώτης Ευαντίδας».
Η μακρόχρονη πορεία του Τηλυκράτη στα ποδοσφαιρικά πράγματα είχε και κάποιες μεταπτώσεις για την ομάδα. Το 1963 με στόχο την εκπροσώπηση του λευκαδίτικου ποδοσφαίρου σε μεγαλύτερες κατηγορίες (κυρίως στη Β’ Εθνική) ο Τηλυκράτης συγχωνεύτηκε με τη δεύτερη μεγάλη ομάδα της Λευκάδας, τον Λευκάτα (είχε ιδρυθεί το 1951), και έφτιαξαν τον Παλλευκάδιο. Το δικτατορικό καθεστώς των στρατοκρατών έδωσε στον σύλλογο το όνομα «Φοίνικας» Λευκάδας. Τις πρώτες ημέρες της μεταπολίτευσης το 1974, η ομάδα πήρε και πάλι το πραγματικό της όνομα, Τηλυκράτης, που συνεχίζει την πορεία της με επιτυχία. Και εφέτος (2009) αγωνίζεται με επιτυχία στη Δ’ Εθνική, δηλαδή στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα (5ος Όμιλος).
Η κορυφαία στιγμή στην 82χρονη ιστορία του Τηλυκράτη(εκτός από την κατάκτηση κυπέλων στην περιφέρεια της Ηπείρου) ήταν η προσπάθεια του το 1975 να βρεθεί στη Β’ Εθνική -επαγγελματική- κατηγορία. Στις 20 Μάρτιου του 1975 -ως πρωταθλητής του Νοτίου Ομίλου Ηπείρου- άρχισε από το Γύθειο τους αγώνες διαβαθμίσεως για τη Β’ Εθνική κατηγορία. Εκεί νίκησε με 2-1 τον Πανγυθειακό.
Το πρώτο γκολ πέτυχε ο Πάνος Πολίτης στο 12′ με σουτ έξω από τη μεγάλη περιοχή. Στο 17′ ισχυρότατο σουτ του Κολογγιού προσέκρουσε στο δοκάρι. Στο 76′ ισοφάρισε ο Χατζάρας του Πανθυγειατικου και στο 87΄εσημειωσε το νικητήριο τέρμα ο Γιώργος Χρήστου με κεφαλιά κατόπιν σέντρας του Γαντζία. Η σύνθεση ήταν Κόγκας, Γατζίας, Καράμπαλης, Σκληρός, Φούκας, Γιώργος Πολίτης (ο Νταϊντας που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή), Λογοθέτης, Γράψας, Πάνος Πολίτης, Ε. Θερμός, Κολογγιός. Στο 73′ λόγω τραυματισμού ο Γράψας αντικαταστάθηκε από τον Γ. Χρήστου ενώ ο Θερμός αντικαταστάθηκε από τον Γραμματικόπουλο.
Μετά από μια σειρά νικηφόρων αγώνων(π.χ. 5-0 επι της ΑΕΚ Τριπόλεως) έρχεται στις 14/5/1975 ο ιστορικός αγώνας στην Αθήνα (γήπεδο Ηλιούπολης) με τον Άγιο Δημήτριο (Μπραχάμι). Ο αγώνας αυτός ήταν ιδιαίτερα κρίσιμης σημασίας αφού με μια νίκη επί του πανίσχυρου Αγίου Δημητρίου είχε μεγάλες πιθανότητες να βρεθεί στη Β΄ κατηγορία του επαγγελματικού πρωταθλήματος. Τον αγώνα παρακολούθησαν περίπου 1200 Λευκαδίτες (αριθμός-ρεκόρ ) μεταξύ των οποίων και σύσσωμο το ΔΣ του συλλόγου Λευκαδίων Αττικής το οποίο το ίδιο βράδυ παρέθεσε δείπνο στην αποστολή του «Τηλυκράτη» – στην ταβέρνα ‘Σβίγκος’ στην Κυψέλη. Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός αλλά παρά την μεγάλη προσπάθεια η Λευκαδίτικη ομάδα ηττήθηκε με 2-0 (Πάτσης 19′, Φωτουλάκης 87′). Οι αθλητικές εφημερίδες της εποχής έγραψαν για τον ‘Τηλυκράτη’: «Τρομερή ομάδα με δεμένη άμυνα, έξοχο κέντρο και επίθεση φωτιά, είναι ένα συγκρότημα με μεγάλες αξιώσεις». Στους διακριθέντες της αναμέτρησης ήταν οι: Γράψας, Λογοθέτης, Παν. Πολίτης και Χρήστου… (Πηγή: Ηλίας Π. Γεωργάκης – http://www.e-lefkas.gr)]
Δεν μομίζω να υπάρχει Λευκαδίτης κοντά στην ηλικία μου ή μεγαλύτερος που να μην έχει ακούσει ή δει ζωντανά τον τραγουδιστή δημοτικών τραγουδιών Τάκη Καρναβά, ο οποίος γεννήθηκε στην Κανδήλα Ξηρομέρου, έδρα σήμερα του Δήμου Αλυζίας. Γνώριμα τα ακούσματά του στα περισσότερα χωριά του νησιού, όπου επικρατούσε εξάλλου το δημοτικό τραγούδι. Περιζήτητη η κομπανία του στα χωριά της Λευκάδας και του Ξηρομέρου… Διαβάσαμε στο παρακάτω άρθρο που αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα “Συνείδηση” (Ημερήσια Εφημερίδα Αιτωλίας και Ακαρνανίας), ότι η γενέτειρά του σποπεύει να τον τιμήσει σε ειδική εκδήλωση:
«Ο αείμνηστος Τάκης Καρναβάς είναι μεγάλο κεφάλαιο για τη δημοτική μουσική μας παράδοση, για την Ελλάδα και δη για την Αιτωλοακαρνανία.
Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι για την πραγματικά σπουδαία παρακαταθήκη που άφησε πίσω του. Οι Έλληνες άλλωστε γνωρίζουν. Και συνεχίζουν να γλεντάνε, να κλαίνε και να θυμούνται ακούγοντας πάντα Τάκη Καρναβά. Οι φορείς όμως δεν εδέησαν να αναδείξουν την προσφορά του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη.
Εξαίρεση αποτελεί ο Δήμος Αλυζίας και ο δήμαρχος Δημήτρης Τριποτσέρης που ετοιμάζει μεγάλη εκδήλωση τιμής στον Τάκη Καρναβά. Όχι πανηγυράκι. Μια εκδήλωση όπου θα αναδειχθεί η ιστορία και η προσφορά του, πλαισιωμένη βεβαίως με τα «τραγούδια που μας μεγάλωσαν, μας πάντρευσαν, μας συνοδεύουν στον καημό και το θρήνο», όπως σωστά παρατηρεί ο κ. Τριποτσέρης. Η εκδήλωση θα γίνει σε μερικούς μήνες και θα είναι αντάξια του ανθρώπου που έγινε θρύλος στο δημοτικό τραγούδι. Πολλά συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία.»
——————————————————————————————————————————–
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα “Συνείδηση” (Ημερήσια Εφημερίδα Αιτωλίας και Ακαρνανίας), Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009.
——————————————————————————————————————————–
Και ένα τραγούδι του αξέχαστου Τάκη Καρναβά -«Σε ξένο χώμα παρπατάς»- από τον ιστότοπο YouTube (κλαρίνο παίζει ο Γιάννης Βασιλόπουλος):
Ένα βιντεάκι για την Λευκάδα από το ΥouΤube, με τοπικές καντάδες και εικόνες του νησιού, που μας έστειλε ο συντοπίτης μας Ηλίας Π. Γεωργάκης. Δείτε το…
Η εκδήλωση αυτή αποτελεί την αφετηρία μιας σειράς παρόμοιων με τη συνεργασία του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων εκδηλώσεων, οι οποίες έχουν στόχο την ανάδειξη συμπατριωτών μας που διακρίθηκαν στα γράμματα, τις τέχνες και τις επιστήμες, όπως και το έργο τους και την καλύτερη γνωριμία τους με το ευρύ κοινό. Μετά την προσφώνηση που απηύθυνε προς τον τιμώμενο ο Πρόεδρος της ΠΣΕ καθηγητής κ. Κώστας Αλεξίου και την απονομή τιμητικής πλακέτας εκ μέρους της Συνομοσπονδίας την οποία φιλοτέχνησε ο καθηγητής ΑΣΚΤ και συμπατριώτης μας κ. Θεόδωρος Παπαγιάννης, ακολούθησε επίσης προσφώνηση από τον Πρύτανη Πανεπιστημίου Ιωαννίνων καθηγητή κ. Ιωάννη Γεροθανάση. Η εκδήλωση συνεχίστηκε με ομιλίες και αναφορές που αφορούσαν διεξοδικότερα το έργο του Νίκου Χουλιαρά από την καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Γεωργία Λαδογιάννη ως προς το Λογοτεχνικό του έργο, οι καθηγητές ΑΣΚΤ κ. Γιάννης Βαλαβανίδης και Χρόνης Μπότσογλου για το εικαστικό του έργο, για δε τη μουσική δημιουργία του Νίκου Χουλιαρά ο Μουσικοσυνθέτης κ. Νίκος Ξυδάκης, ενώ κείμενα από έργα του διαβάστηκαν από τον ηθοποιό κ. Ιεροκλή Μιχαηλίδη.Τέλος η εκδήλωση η οποία θεωρήθηκε από τις πιο επιτυχημένες, ιδιαίτερα σε ποιότητα έκλεισε με τραγούδια του ιδίου του τιμώμενου.
Lefkada News... Λευκαδίτικα Νέα... 